Lees hieronder de laatste bijdrage. Op zoek naar een interim-manager asset management, een deskundige op het gebied van macro-economie, beleggingsstrategieën, aandelenselectie, obligaties, fundmanager selectie en 'turn key' uitbesteding naar vermogensbeheer? Klik dan Mijn Dienstverlening aan.
De column van Joost van Kuppeveld uit het FD van 13 augustus zou iedere betrokkene eraan moeten herinneren dat er nog een effectieve Chinese Wall moet komen tussen obligatiehandelaren en fondsmanagers van hetzelfde huis. Zowel handelaar, bankdirectie en fondsmanager zelf zijn en blijven verantwoordelijk voor de onethische handel die hieronder beschreven wordt!
Marktmeesters FD 13/8/2018
Het tweede lustrum van de ondergang van Lehman Brothers nadert met rasse schreden. Media zouden media niet zijn als ze daar niet uitgebreid bij stil zouden staan. Het zou me dus niets verbazen als de film Margin Call dan weer ergens te zien zal zijn.De film gaat over een zakenbank die ontdekt dat in de handelsportefeuille een grote partij rommel- obligaties zit. Als de bank daar niet snel van afkomt, gaat hij failliet.‘Er zijn drie manieren om geld te verdienen in deze tak van sport: wees de eerste, wees slimmer of speel vals’, houdt de baas van de bank zijn bestuur voor. Hij heet Jim Tuld, een verwijzing naar Dick Fuld, de ceo die Lehman om zeep bracht. Omdat Tuld niet van valsspelen houdt en niet de illusie heeft slimmer te zijn dan de rest van de markt, moet de bank als eerste van de rommel af. Handelaren wordt een forse bonus beloofd als het lukt om de positie te liquideren. De eerste pluk wordt op 93,5% van de nominale waarde verkocht, maar — nieuws gaat snel — in de middag wordt nog maar 65% betaald. En de handelaren maken niet bepaald vrienden. Maar ja, zo werkt een uitverkoop nu eenmaal in de financiële wereld.
Ik moest daaraan denken toen ik, dankzij Jesse Frederik van De Correspondent, een onderzoek las over wat Duitse banken tijdens de eurocrisis deden met de staatsobligaties uit de periferie van de eurozone in hun handelsportefeuille. Ze moesten er vanaf, maar hoe?
Uit een dataset die de onderzoekers verkregen van de Duitse Bundesbank, bleek dat de obligaties die uit de handelsportefeuilles verdwenen, opdoken in de aan de banken gelieerde beleggingsfondsen en in de portefeuilles van particuliere beleggers. Banken met gelieerde beleggingsfondsen wisten zich van een groter gedeelte van hun perifere obligaties te ontdoen, dan banken zonder, en beleggingsfondsen van een bank namen risicovollere obligaties op dan beleggingsfondsen zonder bank.
De onderzoekers concluderen dat er een behoorlijke belangenverstrengeling is tussen de handels portefeuille van een bank en de vermogensbeheerdiensten. Maar aan de andere kant denken ze ook dat banken het besmettingsgevaar van een uitverkoop konden mitigeren doordat ze hun obligaties afschoven op het retailkanaal.
Hopelijk geeft de Nederlandse toezichthouder nieuwsgierige academici toegang tot soortgelijke data. Hoeveel Nederlandse beleggers betaalden het gelag van de overmoed van hun huisbankier?
Benieuwd ook welke les toezichthouders hieruit trekken. Zullen ze de kant kiezen van de banken, omwille van het grotere belang van de financiële stabiliteit? Of krijgt de consument een bondgenoot? Bepaald geen marginale vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten